Najgorsze są noce, bo wtedy przychodzą wszystkie potwory i demony. 

I nie dają spać. 

I męczą. 

A serce kołacze.

A dusza płacze.

Chyba naprawdę go kochałam, bo to trudne...

A teraz czuję się tak samotna jak nigdy. 

I najgorsze jest to, że nie widzę żadnych perspektyw na poprawę tego stanu.

Gdyby to wszystko było tak proste, że pomarzymy, pomyślimy pozytywnie i pstryk! mamy wszystko to, co chcemy.

Tak sobie myślę, że może niektórym nie jest pisana szczęśliwa miłość. Może musi być taka równowaga, takie equilibrium, że na świecie musi ktoś cierpieć i płakać w samotności, żeby inni mogli być szczęśliwi. Może właśnie taka jest misja mojego życia. Już innego wytłumaczenia na to wszystko nie znajduję...